Hoe je op een camping in Frankrijk je familie terug kan vinden……
Zo’n tien jaar geleden was onze eerste en laatste stop op weg naar Frankrijk altijd: Camping Du Port de Plaisance in Peronne (Noord-Frankrijk).
Precies op het plekje waar nu het rare eitje staat, stonden wij.
Tijdens het inchecken (duur woord voor je aanmelden bij een tafeltje met een plastic stoeltje) was mij al eens opgevallen dat de naam Horstmanshof al een keer in hun computer vermeld stond. Toen dacht ik nog: dat zijn wij vast zelf, het bezoek van de vorige keer. Maar tijdens onze terugreis vanuit de Auvergne in 2003 mocht ik tijdens het aanmelden meekijken in de computer en toen viel mij op dat de andere Horstmanshof als voorletter “T” had. Nou is mijn Frans niet zo heel geweldig, maar omdat er op dat moment niemand anders in het aanmeldhokje stond, trok ik de stoute schoenen aan en vroeg of ik het adres mocht hebben. Dat mocht, en met dat papiertje met adres kwam ik triomfantelijk de caravan binnen waar Rob zat af te kicken van honderden kilometers door Frankrijk met sleurhut achter de auto. Een fles Macon Peronne was een grote hulp daarbij. Misschien was dat de reden dat hij niet meteen wist wie het zou kunnen zijn….
Na heel lang nadenken kwam hij tot de conclusie dat de letter T moest staan voor: Theo.Wij kochten een ansichtkaart met afbeeldingen van de camping en de “haven van plezier” en stuurden deze aan T. Horstmanshof in Amsterdam.
“Beste Theo” stond er boven. Enige tijd na thuiskomst ontvingen we een brief. Van Trees. “Ik ben niet Theo maar Trees”, stond er boven. “En ik ben inderdaad op dezelfde camping in Frankrijk geweest en heb mij in die omgeving verdiept in de geschiedenis van “La Grande Guerre”
We waren blij verrast en na het uitwisselen van enige familie-wetens-aardigheden werd de brief bewaard met de stellige belofte nog eens contact op te nemen. Dat laatste is er nooit meer van gekomen, totdat…… ik begon te wroeten in de Horstmanshoffen-stamboom en na verloop van tijd zei: “weet je nog dat we toen in Peronne waren en toen contact hebben gehad met een vrouwelijke Horstmanshof die daar ook geweest was?
“Hoe heette zij ook alweer?” Rob wist het ook niet meer, maar door mijn stamboom-gewroet hebben we in de tussentijd contact gekregen met nog veel meer familieleden, dus daar nagevraagd. Maar ook Louise wist het niet, haar zussen niet, Matthias al helemaal niet.
Die brief, waar is die brief? Niet meer te vinden! Ga daar maar eens naar zoeken…. een brief van 10 jaar oud!
Enige maanden gingen voorbij. Op een zonnige middag, midden in de winter, wilde Rob een paar dozen met boeken opruimen. De meeste boeken werden even ingekeken en wat rolde er uit een boek? Juist! De brief van Trees! En wat bleek nog meer? Trees is één van de halfzusters van Matthias en doordat ik hem het adres van Trees kon geven, aan mij gegeven door een vriendelijke Française, hebben heel veel familieleden elkaar nu teruggevonden!
De Horstmanshoffen mogen dan “aus Deutschland kommen”, maar in dit geval zeg ik:Vive La France!
(auteur van dit stukje: Anita Horstmanshof-Lammers, vrouw van Rob)
